Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Του κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ

Καθηγητού Κοινωνιολογίας, στα Πανεπιστήμια Θράκης, Θεσσαλονίκης, Βελγίου και Μόσχας, πρ. Πρυτάνεως Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης



            Η διευρυνόμενη προς όλες τις κατευθύνσεις παγκοσμιοποίηση των αγορών - πέραν της αρξαμένης αποδόμησης του υφισταμένου από τον 19ο αιώνα «κράτους-έθνους» - ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό, και συγχρόνως εξαρτάται, από τον έλεγχο παραγωγής και διανομής του ενεργειακού παράγοντα, πετρελαϊκού και φυσικού αερίου. Τα δύο αυτά προϊόντα είναι στρατηγικής σημασίας τόσο για τη διατήρηση της οικονομικής ηγεμονίας των χωρών της Δύσης (Δυτ. Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδάς) όσο και για την αναπτυξιακή «απογείωση» των αναδυομένων χωρών της Ασίας όπως η Ινδία και η Κίνα, η Κορέα και το Βιετνάμ, ακόμη και αυτή η Ιαπωνία, οι οποίες στερούνται ενεργειακών κοιτασμάτων.

            Αυτονόητο είναι, συνεπώς, ότι οι εντεύθεν διπλωματικοί χειρισμοί και οι συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων χωρών και κοινωνιών κινδυνεύουν να προσλάβουν ανυπολόγιστες διαστάσεις έντασης και έκτασης, πράγμα το οποίο θα ρίχνει τη σκιά του και θα έχει αναπόφευκτες επιπτώσεις στην ειρηνική και δίκαιη επίλυση διμερών και διεθνών διενέξεων και διαφορών.

            Ενδεχόμενες συγκρούσεις των «γιγάντων» της οικονομίας και των εξοπλισμών, κινδυνεύουν να συνθλίψουν και να ποδηγετήσουν μικρές οικονομικώς και γεωγραφικώς χώρες, λόγω πολιτικής και οικονομικής αδυναμίας να επιλέξουν εναλλακτικές πολιτικές σύμφωνες με το δικό τους συμφέρον.

            Η Ελλάδα, αντικειμενικώς εξεταζομένου του ενεργειακού προβλήματος, είναι, όσο παράδοξο και αν φαίνεται τούτο εκ πρώτης όψεως, πολλαπλώς προνομιούχος, σε σύγκριση με άλλες χώρες, παρά τους περιορισμούς της εδαφικής έκτασης, του πληθυσμιακού παράγοντα και της εξαρτημένης οικονομίας του τριτογενούς τομέα (εμπόριο-υπηρεσίες). Κατ΄αρχάς η χώρα μας ευρίσκεται σε κομβικό γεωγραφικό σημείο παραγωγής και διακίνησης των ενεργειακών δικτύων πολλαπλής προέλευσης (Ανατολή, Βορράς) και κατεύθυνσης (Δύση, Νότος). Ακολούθως, σε πολλά σημεία του εδάφους της (θαλάσσια και ξηράς), όπως το Β. Αιγαίο, η Κυπριακή Θάλασσα, η Δυτ. Πελοπόννησος, η Ζάκυνθος, η Στερεά Ελλάδα και η Ήπειρος, ευρίσκονται πετρελαϊκά κοιτάσματα, γνωστά από την κλασσική και ελληνιστική περίοδο. Και τέλος, η ελληνική γραμματεία (γραπτές πηγές των Ηροδότου, Πτολεμαίων, Αρριανού, Στράβωνος), και μόνον αυτή σε τέτοια έκταση και αναφορά, όχι μόνο για την Ασία, αλλά και για τον μείζονα ελληνικό γεωγραφικό περίγυρο, περιγράφει τους τόπους και τρόπους παραγωγής, την χρήση της νάφθας (πίσσας) για την στεγανοποίηση και το βάψιμο (καλαφάτισμα) των πλοίων κ.α.

            Προκύπτει, από τα πιο πάνω, το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν έχει μόνο το δικαίωμα και το ζωτικό συμφέρον αλλά και την υποχρέωση να επικαλεσθεί, να κάνει χρήση και να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της στρατηγικής γεωγραφικής της θέσης, των έστω και μικρών ενεργειακών πηγών και της διαχρονικής καταγραφής των πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Η Ελλάδα, συνεπώς, δεν επιτρέπεται ούτε να σιωπήσει, ούτε να αδιαφορήσει. Η Ελλάδα δικαιούται να λάβει θέση, στα μέτρα των δυνατοτήτων της βέβαια, στον ευρωπαϊκό και διεθνή διάλογο για την παραγωγή, διακίνηση και χρήση των ενεργειακών δυνάμεων. Η Ελλάδα κατέχει, στο θέμα αυτό, το κεφάλαιο της αρχέγονης γνώσης και της τεχνολογίας, τα οποία είναι σοβαροί συντελεστές για την δίκαιη διανομή και χρήση των πετρελαϊκών προϊόντων, τα οποία παράγονται στο μεγαλύτερο ποσοστό από χώρες της φτώχειας, της ασθένειας και των κρίσεων, προς όφελος της ισότιμης ανάπτυξης των λαών όλων των εθνών.

Δεν υπάρχουν σχόλια: